متاسفانه چند وقتی است که در جا جای مختلف می شنوم که ترویج تنبیه کودکان حتی تنبیه بدنی توسط افراد باب شده و عاملی شد که تصمیم به تحقیق گسترده ای در این خصوص بگیرم و در نهایت در قالب یک مقاله در این جا منتشر خواهم ساخت، تا شاید برای برخی راه گشا باشد چرا که من معتقدم اگر بچه های هم نسل کودکم درست تربیت شوند و سالم بزرگ شوند نتیجه آن برای من و فرزندم بسیار نیکو خواهد بود چرا که در نهایت پسرم در میان افرادی سالم زندگی می کند.
فعلا مطلبی تحت عنوان "هیچ کس مرا دوست ندارد" نوشته علی دلدار در نامه مربی (نشریه موسسه پژوهشی كودكان دنیا)را که بسیار قابل تامل می باشد را عینا در اینجا ملاحظه فرمایید:
"مادر جوانی به خاطر كار زشتی كه پسرش كرده بود، با تندی از او خواست به بیرون از اتاق برود و چوب دستی با خود بیاورد و خود را برای یك كتك جانانه آماده كند و چون نخستین بار بود كه تنبیه را ضروری یافته بود خود در اندیشه فرو رفت كه چگونه بایستی بزند كه كارگر افتد و پسر درسی از مادر گرفته باشد.
زمان درازی گذشت تا این كه پسر گریان بازگشت و چوب دستی با خود نداشت. با گریه به مادر گفت هرچه گشتم چوبی نیافتم، ولی مگر تو نمی خواستی مرا بزنی، بیا، سنگ برایت آورده ام، با آن هم می توانی مرا بزنی و سنگ هم درد می آورد. مادر با دیدن حال پسر، رفتارش و گریه ای كه سر داده بود خود به گریه افتاد، سنگ را از او گرفت و به دور انداخت، پسر را در آغوش كشید و نوازش كرد.
مطابق تعریف سازمان بهداشت جهانی، هر نوع رفتار غیرطبیعی كه منجر به آزاررساندن به خود و دیگری اعم از جسمی، روانی یا هر دو باشد، خشونت نامیده می شود. از انواع خشونت علیه كودكان می توان به تنبیه بدنی، سخن نگفتن با كودك به منظور تنبیه او، تهدید كودك، آزار جنسی و آزار روحی و روانی نام برد. طبق ماده ۱۹ پیمان نامه حقوق كودك مصوب مجمع عمومی سازمان ملل در ۲۹ آبان ۱۳۶۸، كشورهای عضو این پیمان نامه، باید كلیه اقدامات قانونی، اجرایی، اجتماعی و آموزشی لازم را به عمل آورند تا كودك را در برابر هرگونه خشونت مورد حمایت قرار دهند. همچنین تعریف دیگری از سازمان ملل، كودك را فردی زیر سن ۱۸ سال بیان می كند.
غالب والدین حتی صبورترین آن ها گاهی آرامش خود را از دست می دهند و بر سر كودكان فریاد می كشند. بر اساس مطالعاتی كه سال ۲۰۰۳ در آمریكا انجام شده، ۸۸ درصد از ۹۹۱ خانواده مورد تحقیق بر سر كودكان شان فریاد كشیده و یا به آن ها غر زده بودند. ۹۸ درصد كودكان این خانواده ها در گروه سنی زیر ۷ سال بوده اند.
والدینی كه به طور مرتب بر سر كودكان فریاد می كشند، آن ها را در معرض آزارهای عاطفی قرار می دهند؛ این در حالی است كه آزارهای عاطفی می تواند به اندازه آزارهای جسمی به كودكان آسیب برساند.
مطالعات روان شناسی نشان می دهد میان خشونت و میزان آسیب های روانی رابطه مستقیم وجود دارد كه به شكل واكنش های خشونت بار در جامعه بروز می كند. تحقیقات انجام شده گواه این موضوع است كه برای كاستن جرایم بزهكاری و خشونت در جامعه، باید شیوه های تربیت كودكان به ویژه نقش پدران و مادران را در این باره مطالعه كرد. مطالعات تأیید می كند هرچه رشته دل بستگی اولیه كودك به خانواده بیش تر بوده و فضای زندگی كودكی امن، صمیمی و حمایت كننده تر باشد، میزان اعتماد او به محیط افزایش می یابد و این خود سبب می شود كودك ارتباط مناسبی با محیط خود برقرار كند و دیگر نسبت به آن خشم، وحشت و ترس نداشته باشد. از این روست كه كودكان در بزرگ سالی به سوی خشونت و بزهكاری روی نمی آورند.
كودك باید در فضای امن، آرام، قابل اعتماد و در پس حمایت های والدین، تجارب مثبتی از محیط پیرامون كسب كند.
با نگاه به خانواده هایی كه ناخواسته و نادانسته فرزند خود را مورد خشونت قرار می دهند، پیوسته از خود این پرسش را داریم، آیا می شود روزگاری فرا برسد كه واژه خشونت از فرهنگ انسانی پاك شود؟"
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند